Το ντεμπούτο των Mechanimal, το οποίο είχε κυκλοφορήσει πριν δυο χρόνια, είχε προκαλέσει κάποια αίσθηση, κυρίως για τον απρόσμενο συνδυασμό της ηλεκτρονικής μουσικής με το ροκ. Τα ηλεκτρονικά beats έδεσαν με τις ηλεκτρικές κιθάρες και το αποτέλεσμα ήταν πολύ ελκυστικό. Άλλωστε ο «ιθύνων νους» του σχήματος Γιάννης “Ion” Παπαϊωάννου έχει μακρύ παρελθόν στην ηλεκτρονική μουσική, αλλά και στο post punk. Στον ιδιαίτερο αυτό συνδυασμό προσθέστε το γεγονός ότι τα φωνητικά ανέλαβε κάποιος που δεν ήταν τραγουδιστής, ο φωτογράφος Freddie F., ο οποίος περισσότερο αφηγούταν ιστορίες παρά τραγουδούσε, προσθέτοντας ένα ακόμα στοιχείο διαφορετικότητας.
Οι Mechanimal επιστρέφουν τώρα με τη δεύτερη δουλειά τους Secret Science, η οποία πιάνει το νήμα από εκεί που το είχε αφήσει το ντεμπούτο τους για να προχωρήσει τα πράγμα ένα βήμα μπροστά. Το εναρκτήριο instrumental Kindergarten ουσιαστικά παίζει το ρόλο του συνδετικού κρίκου μεταξύ των δύο δίσκων. Το Sehnsucht χαρακτηρίζεται από τα 80’s beats και τις δυναμικές κιθάρες, ενώ στο ομότιτλο Secret Science τα κοφτά beats μπερδεύονται με τις μελωδίες. Στο Cut Communications o Freddie F. μουρμουρίζει τους στίχους πάνω από ένα στρώμα θορύβου και στο We Come Alive, μια από τις καλύτερες συνθέσεις του άλμπουμ, ζωντανεύει η αισθητική 80’s. Λίγο μετά τη μέση έρχεται το Ode To Europe όπου το ηχητικό περιβάλλον μοιάζει επηρεασμένο από τη λογική τόσο των Kraftwerk όσο και του post punk. Εξίσου εντυπωσιακό και το Song To The Sirens με τις παραμορφωμένες κιθάρες του Κώστα Ματιάτου, ο οποίος έχει αντικαταστήσει πλέον τον Τάσο Νικογιάννη. Το Down In The Basement, το οποίο κλείνει το δίσκο, αποτελεί την πιο dance στιγμή στη σύντομη, μέχρι στιγμής, πορεία του συγκροτήματος.
Στο Secret Science μπορεί να λείπει το στοιχείο της έκπληξης που διέθετε η παρθενική κυκλοφορία των Mechanimal ωστόσο είναι ξεκάθαρη η πρόοδος και η εξέλιξη του σχήματος. Τα συστατικά του μοιάζουν περισσότερα δεμένα και λειτουργούν καλύτερα σαν σύνολο. Ακόμα και τα φωνητικά του Freddie F. δείχνουν περισσότερο αυτοπεποίθηση, σαν να μεταμορφώνεται σιγά σιγά σε «κανονικό» τραγουδιστή. Ο Γιάννης Παπαϊωάννου, βετεράνος πια, ξέρει να δημιουργεί σκοτεινές και συνάμα όμορφες μελωδίες και αποδεικνύει ότι είναι, ουσιαστικά, η ψυχή του γκρουπ. Από την άλλη, ο νεοφερμένος Κώστας Ματιάτος προσφέρει το νεανικό του ενθουσιασμό και καλύπτει άξια το κενό του Νικογιάννη στις κιθάρες, που εξακολουθούν να έχουν καίριο ρόλο στη μουσική των Mechanimal.
Οι Mechanimal αποδεικνύουν, τελικά, ότι αυτό το πρωτότυπο μίγμα που δημιούργησαν δεν είχε τη διάρκεια ενός μόνο άλμπουμ αλλά έχει συνέχεια, η οποία κατά τα φαινόμενα θα είναι ακόμα καλύτερη. Όσοι, λοιπόν, αγάπησαν το ντεμπούτο τους σίγουρα δεν θα απογοητευτούν από το διάδοχο του.
7/10
