Πότε έπαψε το rock’n’roll να είναι επικίνδυνο; Πότε έγινε χώρος συνύπαρξης fashion victims, hipsters και τυχάρπαστων που υπό άλλες συνθήκες μπορεί να είχαν επιλέξει μία καριέρα υπαλλήλου ή κλητήρα; Πως φτάσαμε στο σημείο η μουσική αυτή να παίζεται ευπρεπώς κυρίως από πενηντάρηδες και πάνω; Πιστεύετε ότι όλα αυτά δεν έχουν συμβεί; Θα σας διηγηθώ ένα περιστατικό, όπως το διηγήθηκε ο αυτόπτης μάρτυρας David Thomas των Pere Ubu: κάποτε οι Stooges έκαναν support στους Slade. Κοινό εχθρικό, ξένο προς αυτούς εξ ορισμού. Όταν κάποια στιγμή έπαιξαν το Raw Power εισέπραξαν τις συνήθεις ύβρεις και απειλές. “Δεν σας άρεσε;” ρώτησε ο Iggy για να εισπράξει νέο γιουχάισμα. “ok”, απάντησε και το ξανάπαιξε πέντε φορές. Έχετε ακούσει κάτι τέτοιο πρόσφατα; Όχι, θα απαντούσα και εγώ, όμως στην πορεία ανακάλυψα τους Icarus Line. Ο τραγουδιστής τους και μόνο μόνιμο μέλος Joe Cardamone είναι ό,τι κοντινότερο υπάρχει στον Iggy Pop και σε όλο αυτό το όμορφο, επικίνδυνο χάος που το rock’n’roll έχει υπάρξει. Ναι, αυτός ο τύπος από το 1998 που σχημάτισε το συγκρότημά του τα βάζει στα ίσια με τους πολλούς που τον γιουχάρουν στις συναυλίες του, κάνει και λέει το ένα αψυχολόγητο πράγμα μετά το άλλο όπου κι αν βρεθεί (ο κατάλογος μακρύς και διασκεδαστικός), είναι απρόβλεπτος, μοιάζει ένας παρανοϊκός, πνιγμένος στην αδρεναλίνη. Συγχρόνως, έχει κάτι το σκοτεινότερο, πιο υποχθόνιο συγκρίνοντάς τον με τον Iggy. Κόλπο, θα μπορούσε να σκεφτεί κανείς για να προσελκύσει δημοσιότητα. Ναι, αλλά αυτό το “κόλπο”, μαζί με τις (περασμένες πια, όπως λέει) εξαρτήσεις, τις συνεχείς αλλαγές μελών, τους καυγάδες με δισκογραφικές και τα συναφή του έχουν στοιχήσει. Στην ουσία έχουν καταστρέψει κάθε πιθανότητα εμπορικής επιτυχίας των Icarus Line. Δεν είναι τα πάντα κόλπο. Tα παιχνίδια που “στήνονται” χάριν δημοσιότητας, δεν σε καθιστούν παρία, έτσι δεν είναι; Ιδιαίτερα όταν είσαι ένα από τα καλύτερα rock συγκροτήματα του πλανήτη.
Πολλοί χαρακτηρίζουν την μουσική των Icarus Line post hardcore. Κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Απλώς, κάποτε κάποιος άσχετος που το έπαιζε κριτικός το έγραψε και πολλοί ακολούθησαν γιατί, πιθανότατα, δεν άντεχαν να ακούσουν καν την μουσική τους για να μορφώσουν άποψη. Πολύ λογικό, θα έλεγα με μία δόση μεγαλοψυχίας, έστω και αν κάτι τέτοιοι δεν αξίζουν: Είναι αλήθεια δύσκολο να σου αρέσουν οι Icarus Line. Το ανακάτεμα της ωμής δύναμης των Stooges της εποχής του Funhouse, της παράνοιας των Suicide, του σκοταδιού των πρώιμων Bad Seeds και του no wave θορύβου ή ακόμα της free jazz παραείναι αυθεντικός για να αρέσει, όταν πλέον όλοι έχουν συνηθίσει σε κονσερβαρισμένες ανοησίες μίας χρήσης, που ακούνε με τον κακό ήχο του (κωλο)υπολογιστή τους. Ιδίως όταν το συγκεκριμένο συγκρότημα δεν τα αναμασά, αλλά τα φιλτράρει για να δημιουργήσει το δικό του ήχο, έναν ήχο που φλερτάρει με τα άκρα, χωρίς καμμία αίθηση του μέτρου. Ναι, το rock’n’roll είναι ακόμα επικίνδυνο, όταν το παίζουν τύποι σαν τους Icarus Line.
Η προσέγγισή των Icarus Line είναι απλή: αν δεν είσαι μαζί μας, είσαι εναντίον μας. Και αν είσαι εναντίον μας, δεν θέλουμε να σε ξέρουμε. To συγκρότημα από το Λος Άντζελες την εποχή ακριβώς που η μουσική βρίσκεται σε αυτή την φάση που βρίσκεται, την εποχή που όλοι το γυρίζουν στα singles, αποφασίζουν να κυκλοφορήσουν ένα διπλό δίσκο με τίτλο δανεισμένο από τις Γραφές. Όχι, δεν είναι θρησκευόμενοι, δεν νομίζω ότι κάποια θρησκεία θα τους ανεχόταν, κάτι που σαφέστατα είναι υπέρ τους (συγνώμη, όλο ξεχνάω ότι ζω στη χώρα των Ορθόδοξων Ταλιμπάν, χίλια συγγνώμη!). Ο στίχος προέρχεται από ένα κείμενο που έχει απαγγείλει ο γνωστός, αντισυμβατικός ζωγράφος Joe Coleman. O Cardamone το άκουγε καθ’ όλη την διάρκεια της ηχογράφησης του δίσκου, ώσπου κάποια στιγμή αποφάσισε ότι θα το χρησιμοποιήσει και μάλιστα ως κεντρικό κομμάτι. Ο Coleman πείστηκε σχετικά εύκολα, έτσι ο νέος δίσκος απέκτησε τίτλο και centerpiece. Το οποίο μπορεί να δοκιμάσει εύκολα τα νεύρα ακόμα και του προοδευτικότερου υποστηρικτή της ελευθερίας της Τέχνης: Επί δύο λεπτά με την συνοδεία οργάνου, ο Coleman σαν παρανοϊκός ιεροκήρυκας εξηγεί ότι όσοι παίρνουν ανθρώπινες ζωές, όσοι κάνουν σεξ χωρίς να αποσκοπούν στην τεκνοποίηση, οι επιδημίες, όλα αυτά είναι μέρος του θεϊκού σχεδίου για τον έλεγχο του υπερπληθυσμού, άρα είναι η λύση, ενώ όλοι οι υπόλοιποι είναι το πρόβλημα. Η σχεδόν αλάνθαστη λογική αυτού του, όπως και να το κάνουμε εφιαλτικού μονολόγου, δίνει τον τόνο σε όλη την ηχογράφηση, όχι αμιγώς μουσικά, αλλά ως concept, αλλά και αισθητική προσέγγιση. Όπως είπαμε και πριν, τα πάντα είναι τραβηγμένα στα άκρα, όμως με έναν τρόπο καθόλου επίπλαστο, αλλά αντίθετα, απολύτως φυσικό: Παίζεις ό,τι θέλεις να παίξεις, όπως θέλεις να το παίξεις, τραγουδάς οποιονδήποτε στίχο, αρκεί να σου μοιάζει αρκετά αληθινός. Εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς ότι, στο μυαλό του Cardamone τα πράγματα γίνονται κανονικά με αυτό τον τρόπο, oτιδήποτε αντίθετο αποτελεί παρέκκλιση.
Οι Icarus Line στήνουν συχνά τα κομμάτια τους πάνω σε πακροσκελείς, βαριές εισαγωγές που, εντελώς παραπλανητικά παραπέμπουν σε doom, για να γυρίσουν στο φοβερό αποτέλεσμα που περιγράψαμε και πιο πάνω: fuzz που παραπέμπει στο psych rock, συνεχείς κραυγές από τον Cardamone πολλαπλασιασμένες από την ηχώ, τρυκ δανεισμένο φυσικά από τον Alan Vega, που εδώ γνωρίζει νέες δόξες (είναι σαφές ότι ο Cardamone αν μπορούσε θα έκανε όλα τα φωνητικά έτσι!), μπάσο ρυθμικό, που τσακίζει κόκαλα, feedback που ορύεται, εξαιρετικές αλλαγές ρυθμού, και μαζί με αυτά, η ακύρωση κάθε κανόνα που διέπει την pop/rock μουσική (Ρεφραίν; Τι είναι αυτό, σε τι χρησιμεύει;). Είναι η ωμή δύναμη, όπως οι Stooges την εννοούσαν, στην πιο τραβηγμένη εκδοχή της. Το εκρηκτικό αυτό μίγμα μας προσφέρει δύο εκπληκτικά κομμάτια για την αρχή του δίσκου, το γιγάντιο “fuck you” που αποτελεί το Ride Or Die και το Total Pandemonium, το καλύτερο ίσως κομμάτι του δίσκου, με το πλέον ταιριαστό τίτλο. Το El Sereno που ακολουθεί, ένα κομμάτι με έντονο blues στοιχείο, οφείλει περισσότερα στους πρώιμους Bad Seeds παρά στους μουσικούς τρομοκράτες από το Detroit, την ίδια στιγμή όμως έχει πολύ περισσότερο ρυθμό και αυτό είναι ακριβώς το στοιχείο που το απογειώνει. Στο σημείο ακριβώς αυτό έρχεται το title track για να βάλει τα πράγματα στην θέση τους. Ο ακροατής ξέρει πια τι ακούει και, αν έχει αντέξει να φτάσει μέχρι εκεί, πιθανότατα θα απολαύσει την συνέχεια.
Και η συνέχεια έχει πολλά, πάρα πολλά να προσφέρει. Είναι το εξαιρετικό Little Horn, είναι όμως κυρίως το Incinerator Blue, ένα θορυβώδες 12λεπτο blues κομμάτι, πνιγμένο σε acid rock κιθαριστικά σόλο με έναν σχεδόν funky ρυθμό που σε παρασύρει όλο και βαθύτερα στο σύμπαν του συγκροτήματος που, είπαμε, δεν είναι το πιο όμορφο μέρος, αλλά σίγουρα δεν βαριέσαι, ιδίως αν η αίσθηση ότι κάποιος σου χτυπάει το κεφάλι στο τοίχο δεν σου μοιάζει και τόσο ενοχλητική. Είναι όμως και το πιο συμβατικό, ας πούμε, ακουστικό κατά βάση Bedlam Blue, στο οποίο συμμετέχει και ο Warren Ellis. Είναι τέλος και το νανούρισμα Sleep Now, ο ανατριχιαστικός ψίθυρος του οποίου καταλαμβάνει τα τελευταία δέκα σχεδόν λεπτά του δίσκου. Κάπου ανάμεσα σε αυτά, βρίσκεται το Millenial Prayer, ένας απολαυστικά σαρκαστικός μονόλογος του Cardamone, με παραμορφωμένα φωνητικά.
Οι Icarus Line δεν έχουν καμμία αίθηση του μέτρου ή του κινδύνου και, κυρίως, τους είναι αδιάφορη η γνώμη των ακροατών. Αυτή η αδιαφορία για όσα όλοι οι υπόλοιποι θεωρούν κεφαλαιώδη, είναι ακριβώς αυτή που κάνει την μουσική τους που, ίσως κάποιες άλλες εποχές θα χαρακτηρίζαμε premium mindfuck (αλλά οι εποχές αυτές έχουν παρέλθει!) τόσο απίστευτα εθιστική ή τόσο μισητή: ακούστε τους, γιατί τους αξίζει να ακουστούν και διαλέξτε στρατόπεδο. Ο γράφων προφανώς το έχει κάνει ήδη.
Και μία αναγκαία διευκρίνιση για το τέλος: ο δίσκος κυκλοφόρησε τον Οκτώβριο. Δυστυχώς δεν είχα την ευκαιρία να το ακούσω άμεσα. Αυτό εξηγεί και γιατί δεν βρίσκεται στις πρώτες επιλογές μου για το 2015.
9/10
