Η κατηγοριοποίηση – ή μάλλον να το πω καλύτερα – η ταμπελοποίηση ενός καλλιτέχνη βοηθά κοινό και κριτικούς να τον εντάξουν κάπου, να τον φέρουν στα κριτικά τους μέτρα. Όμως συχνά η ταμπελοποίηση αυτή μπορεί να αποβεί επιζήμια για τον καλλιτέχνη, καθώς τον στιγματίζει και τον περιορίζει. Πολύ συχνά rock stars κυρίως του εναλλακτικού χώρου έχουν επιχειρήσει να αποποιηθούν την κατηγοριοποίηση που τους απέδιδε ο μουσικός τύπος, επιχειρώντας να απευθυνθούν σε ευρύτερα ακροατήρια. Χαρακτηριστικές περιπτώσεις οι Andrew Eldritch (Sisters of Mercy) και ο Robert Smith (The Cure) που έβγαζαν φλύκταινες με το άκουσμα της λέξης goth.
Οι Charlatans ανήκουν, κατά την ταπεινή μου άποψη, σε ένα από τα συγκροτήματα που έχουν αδικηθεί από την κατάταξή τους ως Madchester ή Britpop band. Πρώτον και κύριον (ως προς την κατάταξή τους ως Madchester) διότι δεν κατάγονται καν από το …Manchester! Δεύτερον, διότι ο ήχος τους δεν είχε ιδιαίτερη σχέση με τη στυλιζαρισμένη εκδοχή των δύο ρευμάτων, καθώς υπήρξε πάντοτε πολυδιάστατος. Στην πραγματικότητα, δεν υπάρχει δίσκος των Charlatans που να μοιάζει ακριβώς με κάποιον άλλο. Υπάρχουν βέβαια κοινές συνισταμένες, κατά κύριο λόγο ο ήχος του αρμονίου Hammond, αλλά σε γενικές γραμμές το συγκρότημα έχει φλερτάρει με τόσα είδη (r&b, soul, country, indie rock, dub, reggae) που δύσκολα μπορείς να το εντάξεις κάπου. Τρίτον, διότι οι Charlatans έχουν, παρά το χαμηλό τους προφίλ (ή ίσως και λόγω αυτού), κατορθώσει να επιτύχουν την πολυπόθητη για κάθε καλλιτέχνη μακροβιότητα και μάλιστα με ποιοτικό υλικό. Την ώρα που η συντριπτική πλειονότητα των συγκροτημάτων του Madchester ή της Britpop είτε έχουν διαλυθεί ως πυροτεχνήματα ενός hype μέσα σε 3-4 χρόνια, ή συνεχίζουν στο περιθώριο χωρίς κανείς να αντιλαμβάνεται την ύπαρξή τους, οι Charlatans έχουν κυκλοφορήσει 12 (με το παρόν Modern Nature) άλμπουμ που λίγες φορές έχουν απογοητεύσει. Και μην ξεχνάμε ότι οι Charlatans έχουν χτυπηθεί δύο φορές από τη μοίρα. Το 1996 ο ταλαντούχος αρμονίστας Rob Collins, εν πολλοίς υπεύθυνος για τον ήχο της μπάντας , σκοτώθηκε σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα και το 2013 ο drummer Jon Brookes πέθανε από όγκο στον εγκέφαλο.
Το παρόν άλμπουμ γράφτηκε μετά από τη δεύτερη τραγωδία που χτύπησε το συγκρότημα (τον εκλιπόντα drummer Jon Brookes αντικατέστησε μια μαγική τριάδα – ο Stephen Morris των New Order, ο Pete Salisbury των Verve και ο Gabe Gurnsey των Factory Floor) . Κι όμως, ο ήχος δεν φανερώνει θλίψη, αντιθέτως είναι θερμός, φωτεινός και νοσταλγικός αποπνέοντας το κουράγιο και την ήρεμη αισιοδοξία ενός σχήματος που επιβίωσε τόσα χρόνια δια πυρός και σιδήρου. Τι καινούριο κομίζει το Modern Nature; Νομίζω ότι αυτό που θα εντυπωσιάσει τον ακροατή, πέρα από το πόσο δεμένη και «οργανική» ακούγεται η μπάντα, είναι η ατμόσφαιρα που συνοδεύει τα κομμάτια. Ο δίσκος θα μπορούσε να χαρακτηριστεί εύκολα ως indie …chill out (δεν ξέρω πόσο αδόκιμο ακούγεται αυτό) με μια κοσμοπολίτικη, πολυτελή τζαζίστικη αίσθηση να αγκαλιάζει τα κομμάτια που θα μπορούσαν να σταθούν περίφημα και ως instrumentals. Τα δύο κομμάτια που ξεκινούν το δίσκο (Talking in Tones, So Oh) φέρουν απολύτως αυτό το ιδιαίτερο το μουσικό στίγμα του άλμπουμ που ακούγεται ταυτόχρονα τόσο 60s όσο και σύγχρονο. Οι fans της μπάντας από τα nineties θα αισθανθούν οικεία με το πιο «χτυπητό», ίσως, κομμάτι του άλμπουμ, το Come Home Baby, με το ρεφραίν να θυμίζει παλιές, εμπορικές στιγμές των Charlatans (φέρνει και λίγο από Primal Scream και Verve). Και μπορεί το ξεκίνημα να είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακό με μια τριάδα εξαίρετων κομματιών, όμως ο δίσκος (που απαιτεί αρκετές ακροάσεις) κρύβει κι άλλα διαμαντάκια. Το σβέλτο, ανοιξιάτικο Emilie φέρει ένα ηλιόλουστο 60s vibe, το σχεδόν disco Let The Good Times be Never Ending παντρεύει την indie «ψυχή» της μπάντας με τα gospel background vocals, το I Need You to Know είναι το πιο «βαρύ» rock κομμάτι του δίσκου με ψυχεδελικές πινελιές και η πιάνο μπαλάντα Trouble Understanding μοιάζει να αποτελεί επίδειξη των τεράστιων δυνατοτήτων των Charlatans.
Τα περισσότερα συγκροτήματα που μετρούν χρόνο ζωής άνω των 20 ετών συχνά δείχνουν να ξεμένουν από καύσιμα, μένοντας εγκλωβισμένα στη ρουτίνα «γράφω δίσκο, κάνω περιοδεία, ξεκουράζομαι, ξαναγράφω δίσκο κ.λπ.» που τους επιβάλλεται τόσο από τη μουσική βιομηχανία, όσο και από τη δική τους ανάγκη για επιβίωση. Οι Charlatans, παρά το γεγονός ότι έχουν 3 νούμερο 1 άλμπουμ στη Βρετανία και πολλά singles στο Top 40, δεν πιέστηκαν ποτέ και παρέμειναν πάντοτε outsiders, χωρίς να απασχολούν με σκάνδαλα, ή υπερφίαλες δηλώσεις. Έπαιξαν μουσική με την ψυχή τους, για την ψυχή τους. Και με το Modern Nature αποδεικνύουν ότι συγκαταλέγονται δίκαια ανάμεσα στις καλύτερες μπάντες της Βρετανίας.
8,5/10
