Δεν είναι ούτε δύο χρόνια από τότε που ανακάλυψα τον The Boy κάποια ξημερώματα Σαββάτου τριγυρνώντας άσκοπα μέσα στην Αθήνα. Το πρώτο άκουσμα δεν με έπεισε, αλλά αντί να το αλλάξω απλά πάτησα το repeat. Στα χρόνια που ακολούθησαν αφιέρωσα αρκετό χρόνο στα κομμάτια των Mary and the boy, καθώς και σε εκείνη του the boy “Αλέξανδρου“ χωρίς να έχω βρεθεί ακόμα σε μια ζωντανή συναυλία του.
Το βράδυ της Πέμπτης, καθώς κατεθυνόμουν προς τον συναυλιακό χώρο του ανανεωμένου six d.o.g.s., μου θύμισε όλα τα live που είδα και άκουσα την προηγούμενη χρονιά, χωρίς όμως να έχω υπολογίσει την απήχηση που μπορεί να έχει ο καλλιτέχνης στο Αθηναικό κοινό. Το στενό της Αβραμιώτου είχε κατακλυστεί με κόσμο και όλοι ανάμεναν την είσοδο τους στο χώρο. Με μια μικρή καθυστέρηση όλοι πήραμε τις θέσεις μας μπροστά στην σκηνή, όμως τα πρώτα 10 λεπτά ήμουν πίσω από την κολώνα του συναυλιακού χώρου. Αυτό αν και ήταν ενοχλητικό, μου έδωσε την δυνατότητα να παρατηρήσω την ποιότητα του ήχου και την απόδοση του The Boy όπου ήταν εξαιρετική και σε πολλά σημεία καλύτερη ακόμα και από των δίσκων. Όταν επιτέλους βρήκα ένα καλό σημείο όπου μπορούσα να έχω και εικόνα του live, συνειδητοποίησα ότι στη σκηνή βρισκόταν μόνο ένα άτομο που τραγουδούσε και έπαιζε παράλληλα πλήκτρα και τύμπανα. Μια σεμνή παρουσία, ασυνάρτητες (σε πρώτο επίπεδο) σκέψεις, λέξεις που σχηματίζουν στο σύνολο τους μια ιστορία και μελωδικοί ρυθμοί που άνα πάσα στιγμή μπορούσαν να αλλάξουν την δυναμική του live.
Ο χώρος πλέον έχει γεμίσει ασφυκτικά και το ένα κομμάτι διαδεχόταν το άλλο σε ένα μείγμα μουσικής και στίχων που μας αφορούν συλλογικά αλλά και τον καθένα ξεχωριστά.
Το setlist που ακούστηκε στη συναυλία, εκτός τα κομμάτια του τελευταίου προς το παρόν δίσκου Έτοιμοι Ένα [ετοιμάζεται και το Έτοιμοι Δύο], περιείχε κομμάτια από όλες του τις δισκογραφικές δουλειές, κομμάτια που το κοινό έχει αγαπήσει και περίμενε να τα ακούσει και τα τραγουδήσει παρέα με τον Αλέξανδρο, ο οποίος κατά τα λεγόμενα του ιδίου κάνει σοβαρές προσπάθειες κοινωνικόποιησης (δεν τον είδα πάντως να δυσκολεύεται και πάρα πολύ).
Εκτός φυσικά από τα κομμάτια της προσωπικής του δισκογραφίας, στην οποία έχει τακτικότατη παρουσία [Κουστουμάκι, Ηλιοθεραπεία, Καλό Παιδί] ο the boy έπαιξε τα Bobby Peru, Timemachine και άλλα κομμάτια από την περίοδο των Mary and the boy. Επιπλέον δεν θα μπορούσαν να λείπουν και τα κομμάτια από το OST της ταινίας «Οι Αισθηματίες»: Θέλω, Απόψε θέλω παρέα και το ομώνυμο κομμάτι της ταινίας.
Πέρα όμως από αυτές τις προσθήκες στο setlist υπήρχαν και κάποιες πραγματικές εκπλήξεις που προσωπικά με ικανοποίησαν. Ιστορία μου αμαρτία μου της Ρίτας Σακελαρίου, η ‘δυσοίωνη’ Συννεφούλα του Δ. Σαββόπουλου, το Polly των Nirvana, το Debonair των Afghan Whigs και άλλα, όλα σε διασκευές που θα έχανες αν αγνοούσες τους στίχους, πλαισίωσαν μια πολύ άξια εμφάνιση του the Boy στη σκηνή του six d.o.g.s, η οποία δεν θα μπορούσε να μην έχει για το encore το έπος Κουστουμάκι που ζητήθηκε επίμονα κατά τη διάρκεια των συνολικά 3 ωρών του live (πριν περάσει στο οριστικό κλείσιμο με το Transmission των Joy Division).
Κείμενο: Παναγιώτης Μαλαφής / Φωτογραφίες: Μιχάλης Κουρής
