Ας μιλήσουμε για “σκηνές” - και ας μην πάει για λίγο ο νους μας στην ειδυλλιακή εικόνα μιας παραλίας γεμάτης φυσιολάτρες τουρίστες ή στην σκληρότερη μιας στρατιωτικής κατασκήνωσης. Εδώ ασχολούμαστε με τη μουσική. Αντίθετα με ό,τι κοινώς υποστηρίζεται, η σκηνή δεν ορίζεται απαραίτητα από την γεωγραφική ή την ηχητική εγγύτητα των συγκροτημάτων που την απαρτίζουν. Η ουσία της “σκηνής” έγκειται στις διαπροσωπικές σχέσεις, στο πνεύμα σύμπνοιας, αλληλοστήριξης και αλληλοβοήθειας που ενώνουν ένα σύνολο ατόμων και συγκροτημάτων, ξέχωρα από τις μουσικές προτιμήσεις ή την υποκατηγορία στην οποία ανήκουν και όποιος έχει έστω και ελάχιστη σχέση με τον χώρο του underground (έκφραση που, ανηγμένη στο παρόν του 2015, κανονικά απαιτεί μία πρόσθετη επεξήγηση) μπορεί να το επιβεβαιώσει. Μικρές συναυλίες, όπως αυτή που έγινε την Κυριακή στο φιλόξενο Death Disco, αποτελούν μία σαφή ένδειξη ύπαρξης μιας διακριτής σκηνής. Τέτοια events, ακόμη κι αν δεν διαφημίζονται με αυτόν τον πηχιαίο τίτλο, παίρνουν τον ρόλο ενός μικρής κλίμακας φεστιβάλ παρουσίασης συγκροτημάτων μιας σκηνής. Ας περιοριστούμε εδώ στο ευρύτατο ιδίωμα του metal - ή, για να μην γκρινιάζετε διότι “metal is baaad”, του σκληρού ήχου, όπου συνυπάρχουν συγκροτήματα που υπηρετούν με το δικό τους τρόπο ένα υποϊδίωμά του, με τα όποια κολλήματα αλλά και τις όποιες εναλλακτικές προτάσεις μπορεί να έχει η κάθε μπάντα. Το συγκεκριμένο μίνι φεστιβάλ τιμούσε τον χώρο του doom, με τρεις μπάντες που μοιράζονται κοινές ανησυχίες στην αναπαραγωγή των χαμηλών συχνοτήτων της ακουστικής κλίμακας, αλλά τις εκφράζουν με κάπως διαφορετικό τρόπο η κάθε μια.
Τα μέλη των Hearth είναι παλιές καραβάνες στο χώρο. Δεν τους πήραν και τα χρόνια, άλλωστε όλοι βρίσκονται σε πολύ δημιουργική ηλικία, αλλά είμαι σίγουρος πως οι σημερινοί 20άρηδες θα τους αντιμετωπίζουν τουλάχιστον με σεβασμό χάρη στα γαλόνια τους: Afformance, Calf, Brotherhood Of Sleep, Dear Serotonin, αλλά και συμμετοχές σε projects που στηρίζουν, είτε διοργανωτικά είτε εικαστικά, την εγχώρια σκηνή εδώ και δέκα τουλάχιστον χρόνια. Ως εμπνευστές της βραδιάς, φύλαξαν για τους εαυτούς τους την εκκίνησή της. Η μπάντα προσέφερε βαρύ και γκρουβάτο doom με ενδιαφέρουσα ανάπτυξη, παραδοσιακές αλλά και πιο μοντέρνες κιθαριστικές μελωδίες, με ευχάριστη έκπληξη τον εξαιρετικά καθαρό ήχο. Ίσως η πιο ενδιαφέρουσα μπάντα της βραδιάς σε μουσικό και εκτελεστικό επίπεδο - ίσως πάλι να μου φάνηκε εμένα έτσι, διότι εντόπισα αρκετές αγαπημένες επιρροές στον ήχο τους (τις λίγες αλλά χαρακτηριστικές αναφορές στις αργόσυρτες doom εποχές των My Dying Bride να τις πάρω τοις μετρητοίς ή απλά μου έλειψε πολύ η συγκεκριμένη μπάντα;). Αναμένεται φυσικά η πρώτη τους επίσημη κυκλοφορία σε χρονικό σημείο που δεν έχει αποκαλυφθεί ακόμη.
Στους Thole θα έβρισκε το αποκούμπι του ο πιο πικραμένος θεατής του venue, καθώς ήταν η μπάντα που έβγαλε την πιο σκοτεινή και πεισιθάνατια αίσθηση από τις τρεις. Προσωπικά μου έκανε εντύπωση ο τρόπος με τον οποίο έπεφταν οι τόνοι στα ατμοσφαιρικά σημεία μέσα στα κομμάτια τους (ή μέσα στο ένα τεράστιο κομμάτι τους;). Ο τραγουδιστής με την παθιασμένη φωνή λίγο μετά το ξεκίνημα αντιμετώπισε ένα τεχνικό πρόβλημα στην κιθάρα του, αλλά δεν πτοήθηκε από την προσωρινή εκείνη αναποδιά, έκλεισε τα μάτια και αφοσιώθηκε στην ερμηνεία του. Το τρίο των Thole εμφανίστηκε καλοκουρδισμένο, αλλά το feeling που μετέδωσαν υπερέβη την εκτελεστική ικανότητα. Άλλωστε το doom απευθύνεται περισσότερο στα (αρνητικά) συναισθήματα του ακροατή παρά στην εξάσκηση της όποιας μουσικής του καλλιέργειας.
Οι Spacement δεν ευτύχησαν να δουν εντελώς γεμάτο το Death Disco στην εμφάνισή τους, καθώς κάποιοι υπολόγισαν πως δεν θα προλάβαιναν τον τελευταίο συρμό του ηλεκτρικού, ενώ άλλοι προτίμησαν να πεταχτούν μια βόλτα προς το six dogs, επιβεβαιώνοντας το γκελ που φαίνεται πως κάνουν οι Kalpa στο αθηναϊκό underground. Δεν ξέρω τι συνέβη στον άλλο συναυλιακό χώρο, αλλά όσοι επέλεξαν να μείνουν και να δουν τους Spacement έπραξαν σοφά. Ένας σωματώδης frontman με μάτι που γυάλιζε, γέμισε την σκηνή αλλά και το χώρο κάτω από αυτήν υποστηρίζοντας άψογα το μουσικό περιεχόμενο φωνητικά και κινησιολογικά κι ας γύριζε πολλές φορές την πλάτη στο κοινό. Μεγάλες σε διάρκεια συνθέσεις, drone αλλά και σχετικά ευκολοχώνευτες για το ύφος, με σαφή αρχή μέση και τέλος, ήχος δυνατός και βαρύς όπως και στις υπόλοιπες μπάντες, ένα φωνητικό πέρασμα από το Set The Controls For The Heart Of The Sun, μία μπύρα-παραγγελιά στην σκηνή, ένα τσιγάρο που γύριζε σε μπάντα και κοινό και μία ψυχωμένη διασκευή στο Return Trip των Electric Wizard συνέθεσαν το σετ τους.
Πηγαίνεις στα “μικρά” φεστιβάλ, διότι είναι συναρπαστικό να ανακαλύπτεις νέες μπάντες και νέους - διαφορετικούς έστω - τρόπους έκφρασης. Διότι, όπως κάθε μουσικόφιλος που θέλει να αισθάνεται ενημερωμένος, θέλεις να διατηρείς δια ζώσης επαφή με όσα συμβαίνουν γύρω σου και αυτό δύσκολα θα το συναντήσεις στις συναυλίες με τα μεγάλα ονόματα - στο underground συνήθως “συμβαίνει τώρα”, όταν μεγαλώσει και περάσει στο mainstream θα “έχει ήδη συμβεί”. Διότι θέλεις να υποστηρίξεις - στον τόπο μας, πιο πολύ συμβολικά δυστυχώς - με τον οβολό σου, σε ανταλλαγή είτε με το εισιτήριο εισόδου στον συναυλιακό χώρο είτε με ένα CD ή μπλουζάκι, την προσπάθεια μιας ομάδας ανθρώπων να παρουσιάσει ένα ξεχωριστό καλλιτεχνικό πρόσωπο που θεωρείς πως παράλληλα εκφράζει κάτι και από τη δική σου προσωπικότητα. Παρότι τα συγκροτήματα στο συγκεκριμένο live δεν διάθεσαν κάποιο προϊόν (εκτός από κάποια μπλουζακια και stickers με το logo των Spacement), το κοινό (συγγενών και φίλων συμπεριλαμβανόμενων, αλλά και ετούτων η παρουσία δεν πρέπει να θεωρείται δεδομένη πλέον εν όψει της “γίναμε Λονδίνο” πληθώρας των συναυλιών) στήριξε επαρκώς το event και ίσως δώσει μια έξτρα ώθηση στις μπάντες να συνεχίσουν με αισιοδοξία την καλλιτεχνική τους παραγωγή, ακόμη και σε ένα ύφος που ποτέ δεν ήταν, και πιθανότατα ποτέ δεν θα γίνει, τάση της μουσικής μόδας.
Κείμενο / Φωτογραφίες: Μιχάλης Κουρής
