Μετά τη γνωστή πλέον επίθεση σε δισκάδικο της Κωνσταντινούπολης σε εκδήλωση που είχε σχέση με τη νέα κυκλοφορία των Radiohead, έχουμε και συνέχεια στη γραφικότητα αν και ο όρος είναι λίγος για να περιγράψει τις δηλώσεις του προέδρου της Τουρκικής δημοκρατίας.
Συγκεκριμένα, ερωτηθείς για το γεγονός της επίθεσης και του τραυματισμού πολιτών από τραμπούκους ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν προέβη στις παρακάτω δηλώσεις, σύμφωνα με το πρακτορείο Dogan: «Και οι δύο πλευρές ευθύνονται στην υπόθεση αυτή» φέρεται να δήλωσε ο Τούρκος πρόεδρος. Όπως τόνισε, «είναι λάθος να επιδίδεσαι σε τέτοιες δραστηριότητες μέχρι έξω στο δρόμο κατά τη διάρκεια του Ραμαζανιού, όπως είναι και λάθος να επεμβαίνεις με ωμή βία».
Για να μη μπερδευόμαστε, «τέτοιες δραστηριότητες» ήταν ότι μαζεύτηκαν ορισμένοι άνθρωποι σε ένα δισκάδικο να ακούσουν μαζί το νέο δίσκο της αγαπημένης τους μπάντας και να πιουν ένα πότο. Ξαφνικά δέχτηκαν επίθεση, αρχικά λεκτική και στη συνέχεια με χρήση βίας από 20 άντρες, δήθεν για το θόρυβο και στη συνέχεια επειδή κατανάλωναν αλκοόλ, που ως γνωστόν απαγορεύεται κατά την διάρκεια της ημέρας, όσο διαρκεί το Ραμαζάνι. Υπό τον όρο βέβαια ότι είσαι πιστός. Τι γίνεται όμως αν δεν είσαι; Θεωρητικώς, πρέπει να δείξεις σεβασμό σε αυτούς που είναι και να μην προκαλείς, θα μπορούσε να ισχυριστεί κάποιος. Που όμως σταματά ο σεβασμός και ξεκινά η καταπίεση; Με την ίδια λογική θα δικαιούντο οι δικοί μας (δήθεν) πιστοί να κακοποιούν όποιον δε νηστεύει την Μεγάλη Παρασκευή. Αυτό όμως εδώ δεν γίνεται, ούτε και είναι νοητό, διότι... ανεξιθρησκεία το λένε. Σε άλλους αρέσει, σε άλλους, προφανώς, όχι και τόσο.
Το γεγονός της επίθεσης είναι κατάπτυστο αλλά όταν μπλέκεις με φανατικούς υπάρχει πάντοτε αυτός ο κίνδυνος και είναι κάτι που μπορεί να συμβεί παντού, όχι μόνο στην Τουρκία. Το να αντιμετωπίζεις όμως με αυτό τον τρόπο το όλο περιστατικό, αποδίδοντας ίδια ευθύνη σε θύτη και θύμα, κατατείνει στην δικαίωση κατ’ ουσίαν του θύτη (είναι σαν το ανεκδιήγητο «φταίει βέβαια ο βιαστής, αλλά και αυτή γιατί φόραγε μίνι»;) και εγείρει ερωτήματα, ως προς το κατά πόσον αυτή την στιγμή, οι αυτονόητες για ένα δημοκρατικό κράτος ελευθερίες γίνονται αυτή την στιγμή σεβαστές στην Τουρκία. Η συζήτηση έχει ήδη ξεκινήσει προ πολλού με αφορμή διώξεις κατά του Τύπου και όχι μόνο. Το ζήτημα είναι ότι σε πόλεις όπως, πρωτίστως η Κωνσταντινούπολη, υπάρχουν πάρα πολλοί άνθρωποι που δεν επιθυμούν να ζήσουν υπό τις επιταγές ενός ανελεύθερου θεοκρατικού καθεστώτος (και αυτά θα έπρεπε να βλέπουν και ορισμένοι στα μέρη μας για να μην τους μπαίνουν ιδέες, και ο νοών νοείτω).
Μια μέρα μετά την επίθεση, η αστυνομία διέλυσε με δακρυγόνα και νερό υπό πίεση μια διαδήλωση περίπου 500 ανθρώπων, οι οποίοι διαμαρτύρονταν για την επίθεση, αλλά και για τον τρόπο αντιμετώπισης της από την επίσημη Πολιτεία, επιβεβαιώνοντας ότι το πρόβλημα είναι απολύτως υπαρκτό. Η αίσθησή μας είναι ότι όλο αυτό δεν αποτελεί παρά ένα ακόμη επεισόδιο σε μία ιστορία που θα κρατήσει αρκετά.
