Ακούγοντας το Sonic Highways μου ήρθαν στο μυαλό οι στίχοι του Government Center, του παλιού τραγουδιούτου Jonathan Richman μετους Modern Lovers: Well we've got alot alot alot of hard work today / We gotta rock at the government center / Make the secretaries feel better / When they put those stamps on the letters. Μην γελιέστε: δεν συνδύασα τους Foo Fighters με τους παλαβούς rockers που στήνουν πάρτυ σε ένα κυβερνητικό κτίριο, αλλά τις γραμματείς που περνούν το οκτάωρό τους κολλώντας γραμματόσημα, βάζοντας σφραγίδες και πρωτοκολλώντας έγγραφα. Αυτό ακριβώς κάνουν οι Foo Fighters στο Sonic Highways: εργάζονται με την ευσυνειδησία, τη σοβαρότητα αλλά και με την παντελή έλλειψη φαντασίας ενός βοηθού γραμματέα. Άλλωστε, τι φαντασία απαιτείται για να φτιάξεις έναν δίσκο σαν το Sonic Highways; Όση φαντασία χρειάζεται κανείς για να υποψιαστεί ότι ο δίσκος παρά τα χάλια του, πουλάει εξαιρετικά. Φυσικά, αυτός ήταν και ο μόνος στόχος.
Για να μην παρεξηγούμαι, και σε αυτή την ηχογράφηση ο Dave Grohl και η παρέα του εξακολουθούν να αποτελούν την χαρά του ηχολήπτη και του παραγωγού. Πραγματικά, σε αυτό τον δίσκο, όλα ακούγονται τέλεια, αποτέλεσμα της δουλειάς του πολύ Butch Vig. Υπάρχουν οι σωστές αναλογίες όγκου/θορύβου στις κιθάρες, το rhythm section λες και σε κλωτσάει στο στομάχι, τα φωνητικά του Grohl ηχούν άψογα και η μπάντα παίζει με πραγματικό νεύρο. Πράγμα που είναι αξιοθαύμαστο, αν σκεφτεί κανείς ότι οι συνθέσεις είναι με ελάχιστες εξαιρέσεις από αφελείς και ανέμπνευστες έως βλακώδεις. Το γεγονός ότι ο δίσκος συνοδεύεται και από την ομότιτλη σειρά ντοκυμαντέρ, όπου οι Grohl & Σία επισκέπτονται οκτώ αμερικάνικες μουσικές μητροπόλεις όπως το Seattle, η Washington D.C. και το Austin μεταξύ άλλων, σε κάθε μία από τις οποίες ηχογραφείται και ένα από τα ισάριθμα κομμάτια του δίσκου, είναι ένα επιτυχές κόλπο, αλλά από μουσικής πλευράς δεν προσφέρει τίποτα. Είναι πάντως άξιο απορίας, πως είναι δυνατόν να παίρνεις συνέντευξη από τον Billy Gibbons (ZZ Top, Moving Sidewalks) και τον Roky Erickson (13th Floor Elevators) στο Austin και μετά να καταλήγεις να ηχογραφήσεις ένα κομμάτι σαν την κλασική rock αθλιότητα What Did I Do? / God As My Witness. Mε δύο λόγια, τα όσα ενδιαφέροντα εκτυλίσσονται στο ντοκυμαντέρ δεν έχουν καμία απολύτως σχέση με τα όσα συμβαίνουν στον δίσκο.
Τι, αλήθεια, να πρωτοπεί κανείς για τον δίσκο; Για το αξιοθρήνητο hardrock της πλάκας του Something For Nothing, όπου ο Grohl όχι μόνο κλέβει το riff του Ηoly Diver του Dio (το οποίο στο είδος του είναι εξαιρετικό), αλλά κατορθώνει να το κάνει να ακουστεί βαρετό στην αρχή, για κλάματα στην συνέχεια - όταν προσθέτει ένα funky μπάσο - και για γέλια, όταν προς το τέλος το παίζει γρήγορα, κραυγάζοντας συγχρόνως, μήπως και πιστέψουμε ότι παθιάζεται; Ή μήπως για το In The Clear, που σου φέρνει στο μυαλό στελέχη πολυεθνικής να ξεσαλώνουν σε live, ενθυμούμενοι τα rock νιάτα τους (“Σάββατο βράδυ τα σπάμε στους Foo Fighters/Κυριακή συνερχόμαστε από το hangover/Δευτέρα νωρίς το πρωί τα κεφάλια μέσα”. Τι, ξέχασα την κόκα πριν την συναυλία; Παράλειψή μου, συγνώμη, δεν θα ξανασυμβεί!).
Και όμως, ακόμη και σε αυτό το νερόβραστο, προβλέψιμο δίσκο υπάρχει ένα καλό κομμάτι, το Outside, που δείχνει ότι ο Grohl, αν το θελήσει, μπορεί να γράψει αξιοπρεπή μουσική. Το ίδιο ισχύει και για το The Feast And The Famine, που θυμίζει κάπως τους New Bomb Turks στα χειρότερά τους, αλλά, φυσικά, ακόμα και έτσι, είναι πολλές φορές καλύτερο από οτιδήποτε άλλο ακούμε στο Sonic Highways. Συμπαθές είναι και το ρεφραίν του Congregation, που κατά τα λοιπά ακούγεται σαν τον Bryan Adams να παίζει με hardrock μπάντα - πόσο πιο κλισαρισμένο (και βλακώδες) μπορεί να γίνει κάτι; Kαι όμως, γίνεται: ακούστε το I’m A River που κλείνει τον δίσκο και θα καταλάβετε τι εννοώ.
Δεν έχω κάτι προσωπικό με τον Grohl: η προ Foo Fighters ιστορία του (Scream, Nirvana) είναι κάτι για το οποίο μπορεί να είναι υπερήφανος - το ίδιο ισχύει και για τον Pat Smear, που αναλαμβάνει την rhythm κιθάρα (Germs, Nirvana). Όμως ακριβώς λόγω της προϊστορίας του Grohl, αλλά και των όσων έδειξε με τους Foo Fighters τον πρώτο καιρό, δεν μπορώ να τον δικαιολογήσω. Θα μπορούσε, αν ήθελε, να είναι εμπορικός αλλά αξιοπρεπής. Τότε, κανείς δεν θα είχε πρόβλημα. Επιλέγει ενσυνείδητα να παραλείψει την αξιοπρέπεια από την εξίσωση και να πάει για τα μεγάλα πλήθη και τα χοντρά φράγκα. Κανένα πρόβλημα. Άλλωστε, δουλειά νά’χουμε…
4/10
