Λίγες εκπλήξεις περιμένουν τον ακροατή αυτού του νέου προσωπικού δίσκου του ηγέτη των μεγάλων Dinosaur Jr J Mascis. Eννοώ ότι όσα γνωρίζουμε για την μουσική του Mascis, ιδίως τις χαρακτηριστικές του μελωδίες και την ερμηνεία του στυλ “βαριέμαι πάρα πολύ που είμαι εδώ, αλλά αφού είμαι ας πω κι ένα τραγούδι”, τα ακούμε και στο Tied To A Star και με το παραπάνω. Αυτό που δεν ακούμε παρά μόνο τρεις φορές και αυτές για λίγο, είναι τα υπέροχά του σόλο στην ηλεκτρική κιθάρα, το απόλυτο σήμα κατατεθέν του. Αυτό έχει βέβαια την σημασία του, γιατί σε αντίθεση με την μεγάλη πλειονότητα των διαφόρων επιδειξιομανών ομοτέχνων του, ο Mascis κάνει σόλο που δεν είναι μόνο δεξιοτεχνικά, αλλά συγχρόνως λειτουργούν και μέσα στο κομμάτι. Ο δίσκος, όπως και ο ακριβώς προηγούμενός του, όμως, είναι ακουστικός, οπότε η έλλειψη αυτή δεν προκαλεί υπερβολική έκπληξη. Είναι όμως ένας τυπικός ακουστικός δίσκος; Κατ’ αρχάς η απάντηση είναι θετική. Ακουστικές κιθάρες, πλήκτρα (πού και πού), κάποια διακριτικά κρουστά είναι αυτό που ακούμε και κάποιες φορές ένα ανεπαίσθητο feedback χαμένο κάπου στο βάθος. Όμως τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι.

Ας ξεκινήσουμε λέγοντας ότι ο δίσκος αποδεικνύει ότι το όργανο του Mascis είναι η ηλεκτρική και όχι η ακουστική κιθάρα. Δεν εννοώ με αυτό ότι ο ιδιόρρυθμος J δεν το κατέχει το σπορ. Φυσικά και κατέχει την ακουστική κιθάρα και αν δεν το πιστεύετε και τόσο, ακούστε το πολύ όμορφο Wide Awake, το κομμάτι στο οποίο συμμετέχει η Cat Power στα δεύτερα φωνητικά, όπου παραδίδονται μαθήματα folk κιθάρας. Το ζήτημα είναι όμως ότι συχνά ο Mascis αντιμετωπίζει την ακουστική κιθάρα σαν ηλεκτρική, άλλες φορές στον τρόπο που παίζει και άλλες φορές στα θέματα που συνθέτει. Το αποτέλεσμα είναι κάποιες φορές να αναρωτιέσαι για ποιο λόγο έπρεπε να το κάνει αυτό σε έναν ακουστικό δίσκο. Αυτό ακούγεται ιδιαίτερα στο όμορφο, κατά τα λοιπά, Every Morning, στο Stumble, στο Better Plane και στο Trailing Off. Κανένα από αυτά δεν είναι κακό σαν κομμάτι, κάθε άλλο, άρα το πρόσημο είναι θετικό, για να μην μπερδευόμαστε. Όλα όμως θα ήταν λίγο καλύτερα ηλεκτρικά.

Στην πραγματικότητα ο δίσκος πετυχαίνει πλήρως τον στόχο του εκεί που ο Mascis τολμά να πειραματιστεί. Μιλάω ιδίως για το φοβερό Drifter, ένα δεξιοτεχνικό instrumental ανατολίτικων επιρροών αλλά και για το Ηeal The Star, που στο μεγαλύτερο μέρος του ηχεί σαν σύνθεση του Thurston Moore, για να καταλήξει σε ένα εκπληκτικό ψυχεδελικό ξέσπασμα και όλα αυτά με ακουστικές κιθάρες και από ένα σημείο κάπου στα μισά, με την βοήθεια ενός χαμηλής έντασης υπόκωφου feedback. Πρόκειται για εξαίσιο πραγματικά κομμάτι.

Αν κοντά σε αυτά προσθέσουμε και κομμάτια όπου το ακουστικό πείραμα πετυχαίνει, όπως το Me Again και το πανέμορφο And Then, έχουμε έναν δίσκο που είναι όντως καλός, αλλά πάνω από όλα ακούγεται πολύ ευχάριστα, ενώ συγχρόνως κατορθώνει να συντηρήσει και με το παραπάνω τον μύθο του Mascis. Σίγουρα όμως δεν έχουμε έναν μεγάλο δίσκο.

7/10