Φαντάζομαι πως αρκετοί από εσάς θυμάστε τους θρυλικούς Housemartins και τους ιδιαίτερα επιτυχημένους εμπορικά Beautiful South (οι οποίοι μας είχαν επισκεφτεί και τρεις φορές στην Ελλάδα). Πίσω από τα δύο σχήματα βρισκόταν ο σπουδαίος στιχουργός και τραγουδοποιός με την υπέροχη choir boy φωνή Paul Heaton, ένας αθεράπευτος αλκοολικός γεννημένος κοντά στο Hull, που υποστηρίζει με φανατισμό τη Sheffield United, είναι μαρξιστής και χριστιανός ταυτόχρονα και (εσχάτως) είναι ιδιοκτήτης της δικής του pub στο Salford (άραγε βρίσκουν οι θαμώνες κάποιο βαρέλι γεμάτο;).
Μετά τη διάλυση των Beautiful South ο Heaton κυκλοφόρησε τρεις σόλο δίσκους (Fat Chance, The Crossed Eye Rambler και Acid Country), που σε γενικές γραμμές πήραν καλές κριτικές, όμως πάτωσαν εμπορικά. Πριν από λίγο καιρό ο Heaton ανανέωσε τη γνωριμία του με την Jacqui Abbott, δεύτερη από τις τρεις και αντικειμενικά καλύτερη (έχει τραγουδήσει, μεταξύ άλλων τα Perfect 10, Rotterdam, Don’t Marry Her) τραγουδίστρια των Beautiful South και σκέφτηκε να δοκιμάσει να αναζωπυρώσει την παλιά φλόγα. Έτσι προέκυψε το What Have We Become, το οποίο αποτελεί εμπορικά την πρώτη μεγάλη επιτυχία του Heaton μετά από τους Beautiful South, καθώς έφτασε μέχρι το νούμερο 3 των βρετανικών charts.
Ο δίσκος θυμίζει (ελέω Abbott) πολύ έντονα Beautiful South (κυρίως το 0898 και το Blue Is the Colour) στις καλές τους στιγμές. Το θελκτικό μίγμα pop, soul, folk και country αποδεικνύει ότι οι συνθετικές ικανότητες του Heaton δεν έχουν ατονήσει με το χρόνο. Το εναρκτήριο Moulding of a Fool είναι φωτεινή Motown pop που θυμίζει αρκετά Belle and Sebastian. To D.I.Y. είναι Beautiful South single by numbers με την τσαχπίνικη, country μελωδία του και τα πειστικά φωνητικά της Abbott. Απόηχοι των Housemartins ακούγονται στις κιθάρες του What Have We Become και του Costa Del Sombre (με μεξικάνικες πινελιές), ενώ ο γνωστός για τη λατρεία του στα 50s Heaton κάνει μια εξαιρετική απόπειρα μίμησης του Elvis στο You’re Gonna Miss Me, που κλείνει το δίσκο. Γενικά δεν υπάρχουν αδύναμες στιγμές, αν και για ένα νεότερο ακροατήριο η επιμονή στην πατροπαράδοτη, καλοδουλεμένη pop χωρίς χιπστέρικα φτιασίδια και με λίγο άρωμα ρετρό, ίσως να μην είναι fancy enough.
Εκεί που όμως κρύβεται η δύναμη του Heaton (όπως σε ολόκληρη την καριέρα του) είναι οι στίχοι. Ο τίτλος του άλμπουμ (What Have We Become) είναι χαρακτηριστικός, καθώς ο Heaton δεν χαρίζεται στο μικροαστό, καλοβολεμένο little Englander που έχει αλλοτριωθεί από την κατάσταση και παραμένει αδρανής την ώρα που όλα καταρρέουν. Έχεις γίνει “opinionless, sad and overweight” τραγουδά στο μέσο Βρετανό στο ομότιτλο του δίσκου κομμάτι, ενώ τον προειδοποιεί ότι "The revolution will not be televised/And neither will your death". Στο One Man’s England επιτίθεται στον καθημερινό ρατσισμό που έχει εισχωρήσει για τα καλά στη βρετανική κοινωνία και επιχειρεί με σοκαριστικές, αν και όχι άτοπες πολιτικές συγκρίσεις να ξυπνήσει τους συμπατριώτες του από το λήθαργο ( "The real terrorist ain't reading the Koran, he's sitting in ten Downing Street and he works for Uncle Sam").
Δυστυχώς στη δική μας χώρα δεν υπάρχουν Heatons να λειτουργούν ως λεμόνι στη συνείδηση. Γι’ αυτό σας προσκαλώ να δώσετε μια ευκαιρία στο What Have We Become. Ίσως δώσει σε όλους μας μια καλή ευκαιρία αυτοκριτικής. Και, φυσικά, 65 λεπτά (στην deluxe edition) απολαυστικής pop από ένα δίδυμο, του οποίου η επανασύνδεση αποδεικνύει ότι καμιά φορά το γυαλί ξανακολλάει, αν ραγίσει.
8/10
Γιώργος Χριστόπουλος
