Η συνύπαρξη δύο σημαντικών εγχώριων συγκροτημάτων, των BLML και των Ludmila, σε ένα ουσιαστικό double bill live, μόνο ως ευχάριστο γεγονός μπορεί να θεωρηθεί. Εξίσου ευχάριστο ήταν το γεγονός ότι τα δυο συγκροτήματα επέλεξαν να παίξουν με τους ενισχυτές στο τέρμα, χαρίζοντας απλόχερα στους παρευρισκόμενους απολαυστικά εκκωφαντικές μουσικές.
Το ξεκίνημα της βραδιάς ήταν σε τελείως διαφορετικός στυλ, με σαφώς πιο νωχελικούς ρυθμούς από τον Drobs ο οποίος εμφανίστηκε με full μπάντα. Οι ηλεκτρονικοί ήχοι από την κονσόλα του Drobs μπερδεύονταν με παραμορφωμένες κιθάρες δημιουργώντας μια χαλαρή ατμόσφαιρα. Μόνο στο τελευταίο κομμάτι ανέβηκαν οι εντάσεις, στην καλύτερη χωρίς αμφιβολία στιγμή της εμφάνισης τους. Ως σύντομη εισαγωγή λειτούργησε το live του Drobs και της μπάντας του, καλωσορίζοντας με τις μουσικές του όσους κατέβαιναν εκείνη την ώρα τα σκαλιά του An.
Από την άλλη, οι Ludmila φρόντισαν να διατηρήσουν τις εντάσεις στο τέρμα από την αρχή ως το φινάλε του live τους. Όσοι δεν είχαν δει στο παρελθόν ζωντανά την μπάντα το πιθανότερο είναι να πιάστηκαν εξ απήνης. Ο ήχος των Ludmila είναι βαρύς και δεν ενδείκνυται για ευαίσθητα αυτιά…
Η συγκεκριμένη μάλιστα εμφάνιση της μπάντας αποτέλεσε την πρώτη στην πορεία της (η οποία ξεπερνά σε διάρκεια τη δεκαετία), κατά την οποία είχαν να επιδείξουν ηχογραφημένο υλικό. Κι αυτό καθώς στο τέλος του 2015 κυκλοφόρησε ταυτόχρονα ο πρώτος και ο δεύτερος δίσκος τους (διαβάστε την παρουσίαση τους εδώ), γεγονός από μόνο του αξιοσημείωτο, που δύσκολα συναντάμε αντίστοιχο του στο παρελθόν της εγχώριας δισκογραφίας.
Το δυνατό σημείο των Ludmila έγκειται στο ότι έχουν καταφέρει να «παντρέψουν» τις δυνατές κιθάρες με τα πανέμορφα χαμηλόφωνα φωνητικά της Φλώρας Ιωαννίδη, τις ικανότητες της οποίας γνωρίζουμε από πρώτο χέρι από την εποχή των Make Believe. Αν προσθέσουμε στις «τσιτωμένες» κιθάρες και το δίχως έλεος παίξιμο του Γιώργου Αποστόλου (επίσης μέλος των Make Believe) στα τύμπανα έχουμε την πλήρη εικόνα για τον μεστό ήχο του γκρουπ.
Μια επιλογή από τα δυο LP (Hjart Och και Sudden) παρουσίασαν, όπως αναμενόταν, στο συγκεκριμένο live οι Ludmila, με ένα σετ το οποίο κράτησε αμείωτο το ενδιαφέρον τόσο στις πολύ δυνατές στιγμές (Safe & Sorry, Long Ago, Day By Day) όσο και στα πιο μελωδικά κομμάτια (Tree, Shortcomings) ακόμα και στο μακροσκελές Piece of Mind με το απρόσμενο αργόσυρτο doom πέρασμα στη μέση του. Γενικά η εμφάνιση τους κινήθηκε στα γνωστά υψηλά στάνταρ που μας έχουν συνηθίσει, σε πολλά σημεία μάλιστα ήταν απολαυστική και με το παραπάνω. Ελπίζουμε στο άμεσο μέλλον το συγκρότημα να είναι πιο δραστήριο και να μην εμφανίζεται σπανίως, δεν έχουμε άλλωστε πολλά σχήματα στον χώρο του heavy rock με τη δική του ποιότητα.
Οι προηγούμενες συναυλίες των BLML (Blackmail για τους πιο παραδοσιακούς) τις οποίες είχα παρακολουθήσει χαρακτηρίζονταν από την ψυχεδελική ατμόσφαιρα τους, σε κάποια σημεία πιο prog, σε κάποια άλλα πιο πειραματική. Η συγκεκριμένη εμφάνιση στο Aν ήταν τελείως διαφορετική. Οι BLML ανέβηκαν και έπαιξαν μανιασμένα, με σαφώς πιο σκληρό και straightforward ήχο από ότι είχαμε συνηθίσει. Παρά τα ηχοληπτικά προβλήματα και την ασθένεια που ταλαιπωρούσε κάποια από τα μέλη του, το γκρουπ έπαιξε με τα «φρένα σπασμένα».
Μπορεί το live να είχε σαν αφορμή την επανακυκλοφορία του 7, του τρίτου άλμπουμ τους, ωστόσο δεν θα γινόταν να μην εκπροσωπηθούν δικαίως οι δυο πιο πρόσφατες δουλειές τους (The Gift, Panopticon). Συνθέσεις όπως τα Hunger, Kamikaze 30, Summerland, Devil’s Toy, Death Ray καθώς και το θαυμάσιο Godless αναδεικνύονται εντυπωσιακά στις ζωντανές αποδόσεις τους. Αντίστοιχα κομμάτια σαν τα Levitation, The Two Faces of Tomorrow και The Look of Love, τα οποία προέρχονται από την εποχή του 7, διατηρούν αμείωτη τη γοητεία τους.
Η κιθάρα του Γιώργου Καρανικόλα εκ των πραγμάτων είχε το πρωταγωνιστικό ρόλο στον ήχο του γκρουπ, όσο για τη φωνή του, αυτή όσο πιο βραχνιασμένη ακούγεται, τόσο καλύτερη γίνεται, τουλάχιστον στα αυτιά κάποιων από εμάς (ακούστε για παράδειγμα στο Youtube το ακυκλοφόρητο αριστούργημα των Last Drive που λέγεται Always The Sun και θα καταλάβετε τι εννοούμε). Φυσικά δεν υστέρησε η υπόλοιπη μπάντα, η οποία έδειχνε ιδιαίτερα δεμένη και καλοκουρδισμένη. Μονάχα το τσέλο έμοιαζε αδικημένο καθώς πάσχιζε να ξεχωρίσει μέσα στο θορυβώδη περιβάλλον που δημιουργούσαν τα υπόλοιπα όργανα. Απεναντίας μόνο απαρατήρητος δεν πέρασε ο Άγγελος Αρνιώτης, στα κρουστά, με το ξέφρενο και παθιασμένο παίξιμο του.
Καταιγιστικό από κάθε άποψη το live των BLML, αν το συγκρότημα δεν είχε και τις ατυχίες που προαναφέρουμε (ασθένειες μελών, ηχητικά ζητήματα) θα είχε κάνει μια ακόμα πιο εντυπωσιακή εμφάνιση (όχι ότι δεν ήταν αρκετά εντυπωσιακή ήδη, σε πολλές στιγμές θα μπορούσε να χαρακτηριστεί πωρωτική!). Συνολικά το ντουέτο BLML – Ludmila δούλεψε άψογα και στο τέλος τα αυτιά μας βούιζαν αλλά ήταν άκρως ικανοποιημένα από όσα προηγήθηκαν. Ανάλογα events επιβάλλονται.
Κείμενο: Κωνσταντίνος Αναγνωστόπουλος / Φωτογραφίες: Μιχάλης Κουρής
