Ο Phil Manzanera, κιθαρίστας των Roxy Music επιβεβαίωσε σε συνέντευξή του στο Rolling Stone την διάλυση της ιστρορικής μπάντας, ως επιστέγασμα τριων και μισού έτους απραξίας. To εύλογο ερώτημα είναι αν έως την ανακοίνωση αυτή οι Roxy Music λογίζονταν ακόμη ως υφιστάμενο συγκρότημα. Στην πραγματικότητα οι Roxy Music είχαν επανενωθεί το 2001, μόνο για τις ανάγκες μάλλον σποραδικών εμφανίσεων, χωρίς όμως να κυκλοφορήσουν νέα μουσική, παρά την σχετική φημολογία (τελευταίο τους άλμπουμ ήταν το 'Avalon' του 1982). Και, φυσικά, το επόμενο ερώτημα είναι το κατά πόσον έχει νόημα ένα συγκρότημα, ιδίως όταν δεν παράγει νέα μουσική, να εμφανίζεται παίζοντας ξανά και ξανά παλαιό υλικό, έστω και της ποιότητας του υλικού των Roxy Music. Την απάντηση την έδωσε ο ίδιος ο Manzanera: “Θεωρώ ότι η δουλειά μας τελείωσε” για να παραδεχθεί ότι όταν οι οπαδοί έρχονται στις συναυλίες για να ακούσουν τα ίδια και τα ίδια παλιά κομμάτια, απλώς διαπιστώνουν ότι το συγκρότημα δεν είναι όπως παλιά.

Το ζήτημα βεβαίως είναι ευρύτερο από τους Roxy Music: έχουν νόημα όλες αυτές οι επανενώσεις; Πόσες φορές αυτές έχουν αποτελέσει ευκαιρία για τους καλλιτέχνες να εξαργυρώσουν την φήμη που έχουν απλώς και μόνο αποκτήσει με το πέραν των ετών; Καθόλου λίγες, αναμφίβολα, μάλλον πρόκειται για την πλειονότητα. Από την άλλη, βέβαια, υπάρχουν και οι εξαιρέσεις, όπως είναι απολύτως λογικό και αναμενόμενο. Ο τεράστιος όμως αριθμός επανενώσεων (μιλάμε για εκατοντάδες ανά έτος, μικρών και μεγάλων συγκροτημάτων), φοβάμαι πως αναδεικνύει ένα βαθύτερο πρόβλημα: Η νέα μουσική παραγωγή δεν είναι επαρκής για να διατηρήσει το ενδιαφέρον του κοινού. Αν δεν ίσχυε αυτό, προφανέστατα δεν θα είχαμε λόγο να συζητάμε για το ζήτημα.