Ο Bono των U2 (υπάρχει κι άλλος;), μιλώντας σε υποεπιτροπή της Γερουσίας των Η.Π.Α. στις 12 Απριλίου στο πλαίσιο συζήτησης για τη Μέση Ανατολή και το προσφυγικό, σχολίασε ότι η κωμωδία θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για να νικηθεί το Ισλαμικό Κράτος.
"Είναι αστείο… μην γελάσετε αλλά νομίζω ότι η κωμωδία θα έπρεπε να χρησιμοποιηθεί. Οι πρώτοι άνθρωποι τους οποίους ο Αδόλφος Χίτλερ έδιωξε από την Γερμανία ήταν οι Ντανταϊστές και οι σουρρεαλιστές. Αν μιλάς για την βία, μιλάς τη γλώσσα τους. Κορόιδεψέ τους όταν προχωράνε στο δρόμο με το βήμα της χήνας και τους έχεις αφαιρέσει όλη την δύναμη. Επομένως προτείνω στην Γερουσία να στείλει την Amy Schumer και τον Chris Rock και τον Sacha Baron Cohen (σ.σ. πασίγνωστοι κωμικοί), σας ευχαριστώ," Όταν οι παριστάμενοι ξέσπασαν σε γέλια, ο Bono προσέθεσε ότι μιλάει απολύτως σοβαρά.
“Στην πραγματικότητα δεν είναι η πρώτη φορά που ακούω ειδικούς, οι οποίοι μιλάνε για το πώς αντιμετωπίζουμε τον βίαιο εξτρεμισμό να αναφέρονται σε κάτι τέτοιο” σχολίασε η δημοκρατική γερουσιαστής του New Hampshire Jeanne Shaheen. "Eίναι ένα από τα πράγματα που εξετάζουμε".
Η Amy Schumer σχολίασε πάντως στο tweeter την πρόταση του Bono γράφοντας απλώς: “Holy shit!” (το αφήνουμε αμετάφραστο).
Δεν μπορώ να γνωρίζω τι έχει να προσφέρει ο Bono στη διερεύνηση του όλου ζητήματος, αφού ειδικός (κατά τα λεγόμενα της γερουσιαστού Jeanne Shaheen) περί το Ισλαμικό Κράτος κλπ δεν είναι, από όσο γνωρίζω. Εντάξει, μία υποεπιτροπή της Γερουσίας ήταν, μην το κάνουμε και θέμα - θα σας έλεγα, την ώρα τους περνάνε οι άνθρωποι προσποιούμενοι ότι εργάζονται σοβαρά.
Το ότι η διακωμώδηση τέτοιων φαινομένων συχνά επιφέρει ισχυρότερα πλήγματα από τη βίαιη αντιμετώπισή τους είναι φυσικά αληθές, μιλώντας πάντα επί της αρχής. Η σύγκριση όμως του Ισλαμικού κράτους με τους Ναζί είναι, κατά την ταπεινή μου γνώμη, ιστορικά ατυχής. Φρικτοί αμφότεροι, προφανώς, αλλά οι ομοιότητες των δύο φαινομένων σταματούν ακριβώς στην φρίκη. Άλλοι οι γενεσιουργοί λόγοι, άλλοι οι τρόποι ενέργειας, άλλοι (εν μέρει τουλάχιστον) οι στόχοι, αλλά και εντελώς διαφορετικό το περιβάλλον και οι ευρύτερες συνθήκες. Άρα εδώ ο Bono μάλλον ατύχησε.
Το πού και πώς θα στείλουμε τους δύστυχους κωμικούς ο Bono δεν το αποσαφήνισε, από όσο μπόρεσα να δω. Και αν μεν αυτό που εννοούσε είναι να οργανωθούν παραστάσεις, να γυριστούν ταινίες ή να γίνουν τηλεοπτικές εκπομπές με σκωπτικό περιεχόμενο κατά του Ισλαμικού κράτους, ας πούμε ότι το ακούω. Φυσικά, τέτοιου τύπου αποκτηνωμένοι φανατικοί εκτιμώ ότι δύσκολα θα μπορούσαν να νιώσουν εκτεθειμένοι από την σάτιρα. Ίσως όμως (και εδώ ο Bono μπορεί πράγματι να έχει κάποιο δίκιο) η σάτιρα να έκανε ορισμένους από τους συμπαθούντες το Ισλαμικό Κράτος στην Ευρώπη και αλλού να το ξανασκεφτούν. Δεν θέλω καν να σκεφτώ πώς αλλιώς θα μπορούσε να λειτουργήσει η όλη ιδέα – όχι πάντως στέλνοντας τον δύστυχο Sacha Baron Cohen με αλεξίπτωτο στα εδάφη του Ισλαμικού Κράτους για να κάνει guerrilla comedy (!).
Το πρόβλημα με τον Bono (και δεν είναι η πρώτη φορά που την ¨πατάει” έτσι) είναι ότι, όταν αναλώνεται μη όντας ειδικός σε τίποτα πλην της μουσικής, σε εξυπνάδες τέτοιου τύπου, απλώς αποπροσανατολίζει την συζήτηση από το αληθινό πρόβλημα. Το Ισλαμικό Κράτος αποτελεί ένα πρωτοφανές για την εποχή μας όσο και ιδιαίτερα σύνθετο φαινόμενο. Η πραγματική συζήτηση που μπορεί να οδηγήσει στον περιορισμό του δεν μπορεί παρά να αφορά στα αληθή αίτια που οδήγησαν στην δημιουργία του, αλλά και στην αθρόα στρατολόγηση οπαδών από αυτό ακόμη και από μη μουσουλμανικές χώρες, ιδίως δε στην άρση των πολιτικών, γεωπολιτικών, οικονομικών, κοινωνικών συνθηκών που το κατέστησαν ισχυρό όσο και ανεξέλεγκτο. Και εκεί, φυσικά, τεράστιες ευθύνες έχουν (μεταξύ πολλών άλλων) και τα καλόπαιδα με τα οποία χαριεντίζεται ο αφελής Bono – και παρακαλώ αυτή την φορά, πριν μας ρίξετε το ανάθεμα επειδή τον κριτικάρουμε, σκεφτείτε το δύο και τρεις φορές: η κριτική μας δεν αφορά στην μανία αυτοπροβολής που κατά πολλούς τον διακατέχει. Αφορά στην ουσία των λεγομένων του και μόνο.
