Υπάρχουν μέρες που δεν υπάρχουν νέα. Σήμερα, φοβάμαι ότι είναι μία από αυτές. Φυσικά νέα δημοσιεύονται, αλλά δεν είναι πραγματικές ειδήσεις. Αρκεί να φανταστείτε ότι έχω διαβάσει τέσσερις διαφορετικές καταχωρήσεις για την Adele, χωρίς να μπορεί καμμία από αυτές να ονομαστεί είδηση. Εκτός ίσως από μία: το video του Hello, του κομματιού της Αγγλίδας που αποτελεί προπομπό του νέου της δίσκου, ο οποίος τιτλοφορείται «25» (οι προηγούμενοι δύο έφεραν τους τίτλους «19» και «21», αντιλαμβάνεστε το pattern) άφησε πίσω του σε ωριαία θέαση στο YouTube ακόμα και το νέο trailer του Star Wars. Την στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές έχει ξεπεράσει τα 111 εκατομμύρια views. Το κομμάτι το είχα ακούσει φευγαλέα, oμολογώ, όταν σας ενημερώσαμε για την νέα της δουλειά. Διαβάζοντας για τις επιδόσεις του αποφάσισα να το ακούσω προσεκτικά. Αφού πέρασαν τα πρώτα δευτερόλεπτα έκπληξης (άλλο να ξέρεις ότι οι θεάσεις έχουν «χτυπήσει κόκκινο» και άλλο να βλέπεις με τα μάτια σου αυτό το νούμερο) και αφού χάζεψα κάποια σχόλια – μου κάνει καλό στην ψυχολογία, ξαφνικά νιώθω εξαιρετικά έξυπνος, καλλιεργημένος και πνευματώδης - αποφάσισα να ασχοληθώ με το ίδιο το τραγούδι. Πράγμα που άντεξα να κάνω για τρία περίπου λεπτά, διότι και η υπομονή έχει τα όριά της. Φυσικά η Adele έχει ωραία φωνή και δεν μπορώ παρά να εκφράσω τον θαυμασμό μου για τους μακιγιέρ (make up artists δεν τους λένε τελευταίως;) που έκαναν την ευτραφή, συμπαθητική κοπελλίτσα της διπλανής πόρτας να μοιάζει με θεά, αλλά, δυστυχώς η φωνή πάει «πακέτο» με το τραγούδι και η αλήθεια είναι ότι το αίσθημα αυτοσυντήρησής μου επικράτησε, ώστε διέκοψα την ακρόαση έντρομος.
Ποτέ δεν θεώρησα ότι τα μουσικά μου γούστα αντιστοιχούν στα γούστα του μέσου ακροατή: καλώς ή κακώς αυτό δεν συμβαίνει (υποθέτω ότι αυτό ισχύει και για την πλειονότητα των αναγνωστών μας). Από την άλλη, αποτυγχάνω να αντιληφθώ πως μία γλυκερή μπαλλάντα της κακιάς ώρας, συνοδευόμενη από ένα αντίστοιχα γλυκερό video clip είναι ικανά να δημιουργήσουν τέτοια ρίγη ενθουσιασμού. Εδώ που τα λέμε, ακόμη και αν το τραγουδάκι ήταν καλό που δεν είναι, όλο αυτό δε θα ήταν δικαιολογημένο. Εννοώ ότι μιλάμε για την Adele, όχι τον John Lennon. Άρα, σε τι οφείλεται όλο αυτό;
Αφού σταμάτησα να ακούω την Adele, έκανα μία ακόμη βόλτα στα διάφορα μουσικά sites και την στιγμή που διάβαζα την δήλωση της αντιπαθέστατης Taylor Swift για το πόσο υπέροχή ήταν η τελευταία αυτή χρονιά για την ίδια (πιθανότατα είναι η μόνη, μπράβο της!), μου ήρθε η απάντηση: η Adele είναι τόσο αγαπητή γιατί δεν είναι η Taylor Swift. Γιατί δεν είναι η Beyoncé ούτε και η Lady Gaga. Δεν είναι κάποιο εξωπραγματικό ον, από που που περιφέρουν αυτάρεσκα το στυλιζαρισμένο γκαλμουράτο τίποτά τους στα διάφορα media. Πίσω από όλη την προσπάθεια να της δώσουν μία σχεδόν τελείως νέα εμφάνιση, να την κάνουν media darling και όλα τα συναφή, η Adele εξακολουθεί να είναι το κορίτσι της διπλανής πόρτας. Φαίνεται στο ύφος της, φαίνεται και στις δηλώσεις της, ακόμη και στις πιο ανούσιες: η Adele μιλάει σαν άνθρωπος, όχι σαν τον Kanye West. Και αυτό είναι, έχω την εντύπωση, η αιτία της δημοφιλίας της, πολύ περισσότερο από την ωραία φωνή της. Το κοινό νιώθει πολύ πιο κοντά της από όσο θα ένιωθε σε οποιονδήποτε από τους stars της εποχής. Και αυτό σίγουρα κακό δεν είναι. Ούτε και αμελητέο. Προφανώς δεν θα γίνει ποτέ αρκετό για να με κάνει να αντιμετωπίσω το Hello σαν κανονική μουσική. Από την άλλη, δεν πρόκεται να ρίξω κανένα εντυπωσιακό ανάθεμα. Θα με έκανε να νιώσω άσχημα. Περίπου σαν να είχα μιλήσει άσχημα στην κοπέλλα που μένει στο διπλανό διαμέρισμα.
