Οι βρετανικές εκλογές απέχουν μόλις 8 ημέρες και η εμπλοκή της μουσικής κοινότητας της χώρας είναι ελάχιστη σε σχέση με το παρελθόν. Χωρίς να μπούμε σε λεπτομέρειες, αρκεί να αναφερθούμε σε δύο μεγάλα παραδείγματα: 1. στην τεράστια πολιτική απήχηση της σκηνής του punk και του post punk την εποχή της κυριαρχίας του Θατσερισμού, όπου σε μεγάλο βαθμό η βρετανική αριστερά στηριζόταν και εμπνεόταν από την ανεξάρτητη σκηνή και 2. στον καθοριστικό ρόλο που έπαιξαν κορυφαία συγκροτήματα της Britpop (Oasis, Blur) στην θριαμβευτική νίκη των Εργατικών το 1997 μετά από 18 ολόκληρα χρόνια, καθώς κινητοποίησαν σε μεγάλο βαθμό τη νεολαία να ψηφίσει.
Σήμερα, 4 χρόνια μετά από τη συμμαχική διακυβέρνηση Συντηρητικών και Φιλελεύθερων Δημοκρατών που εφάρμοσε ένα σκληρό πρόγραμμα λιτότητας και περικοπής κοινωνικών δαπανών, θα περίμενε κανείς η καλλιτεχνική κοινότητα να βρίσκεται στα κάγκελα. Κι όμως, δεν κουνιέται φύλλο. Δεν είχε άδικο ο Bobby Gillespie των Primal Scream όταν πριν από λίγους μήνες κατηγορούσε τους συναδέλφους του για αδράνεια και αδιαφορία την ώρα που διαλύεται η αγγλική κοινωνία. Ακόμη και καλλιτέχνες που κάποτε είχαν άποψη για τα κοινά, όπως ο Morrissey, πλέον εκφράζουν την άποψη ότι η σημερινή μορφή κοινοβουλευτικής δημοκρατίας δεν έχει να προσφέρει τίποτε στους ανθρώπους. Σε έκδοση της ΝΜΕ που κυκλοφορεί και ασχολείται με το θέμα «είναι η μουσική πολιτικής διαμαρτυρίας νεκρή;» ο Faris Badwan των Horrors συμφωνεί λέγοντας ότι η σημερινή πολιτική δεν λέει τίποτε στον ίδιο και στους γύρω του και πως η ψήφος δεν σου προσφέρει τίποτε.
Ίσως ο μοναδικός Βρετανός καλλιτέχνης που τις τελευταίες δεκαετίες ασχολείται συστηματικά με τον πολιτικό ακτιβισμό μέσω της μουσικής είναι ο Billy Bragg, ο οποίος ως υπεύθυνος της σκηνής Left Field του Glastonbury Festival διοργανώνει μουσικοπολιτικά events με σκοπό να ενημερωθούν οι νέοι για ζητήματα όπως η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση, τα οικολογικά κινήματα, τα ανθρώπινα δικαιώματα. Όμως, αν και η προσπάθειά του είναι φιλότιμη, δεν μπορεί να συγκριθεί με ανάλογες κινήσεις που ο ίδιος διοργάνωσε στη δεκαετία του ΄80 όπως η περίφημη μουσική συμμαχία Red Wedge που στη διάρκεια της διετίας 1986-87 συγκέντρωσε σε περιοδείες έναν μεγάλο αριθμό σημαντικών ονομάτων της εποχής με σκοπό την στήριξη των Εργατικών εν όψει των εκλογών του 1987. Μεταξύ των καλλιτεχνών που συμμετείχαν στις Red Wedge tours συγκαταλέγονταν οι Style Council, Kirsty Mc Coll, Madness, Smiths, The The, Heaven 17, Prefab Sprout, Elvis Costello, Captain Sensible και Blow Monkeys (έτσι, για να πάρετε μια γεύση της ποιότητας και της ποσότητας της συμμετοχής του βρετανικού μουσικού κόσμου στα πολιτικά δρώμενα 30 χρόνια πριν και να τα συγκρίνετε με τη σημερινή μουσική ξηρασία).
Από το σχολιασμό της πολιτικής επικαιρότητας δεν έλειψαν οι πάντα γραφικοί Muse που πρότειναν την ίδρυση ενός app με τίτλο «Άμεση Δημοκρατία» που θα καλεί τους αγοραστές να ψηφίζουν τον ψηφιακό τους βουλευτή στην εκλογική τους περιφέρεια από το application με σκοπό κάποτε να ανατραπεί το σημερινό σύστημα ψηφοφορίας. Μην νομίζετε ότι τους έπιασε ξαφνικά ο πόνος, απλώς προωθούν το νέο τους δίσκο με τίτλο Drones, όπου φαντασιώνονται την …απελευθέρωση του ανθρώπινου είδους από τις …μηχανές!
Όσο γελοίες όμως κι αν ακούγονται οι απόψεις του Bellamy και της παρέας του που φυσικά δεν υπαγορεύονται από κάποια ώριμη πολιτική άποψη, αλλά είναι ένα ακόμη marketing stunt, φανερώνουν το πρόβλημα της μετατροπής της πολιτικής σε καταναλωτικό είδος. Της μετατροπής της κοινωνίας των πολιτών σε καταναλωτές που δεν αποζητούν δημόσια αγαθά, αλλά εμπορικά προϊόντα. Κι όσο οι ασύδοτες δυνάμεις της αγοράς επικυριαρχούν επί των πολιτικών κομμάτων και χρησιμοποιούν τους πολιτικούς ως μαριονέτες με αποτέλεσμα τα εθνικά κοινοβούλια να θυμίζουν γραφείο τραπεζικών υπαλλήλων, οι κοινωνίες θα απομακρύνονται από τα κοινά, καθώς αναγνωρίζουν ότι το σημερινό ημι-δικτατορικό καθεστώς της κυριαρχίας του καπιταλισμού του καζίνο δεν αφήνει κανένα περιθώριο αλλαγών.
Επομένως, ίσως η αδιαφορία των βρετανών μουσικών stars λίγες ημέρες προ των εκλογών να είναι ένα ακόμη σημάδι των καιρών…
