Στις μέρες που η εναλλακτική σκηνή κατακλύζεται, είτε από φολκίζοντα σχήματα, είτε από (ψευδο)ψυχεδελικές και πολύ-υβριδικές μουσικές αναζητήσεις δεν είναι συχνό το φαινόμενο να κατορθώνει κανείς να βρίσκει ένα δίσκο με εναλλακτική pop/rock που να είναι straight forward, να μη φοβάται τα «εθιστικά» ρεφρέν και την εμπορική επιτυχία. Οι New Pornographers από το Βανκούβερ πάντοτε συγκαταλέγονταν στα power pop σχήματα που δεν τους άρεσαν ιδιαίτερα οι μουσικές περικοκλάδες και το εξαντλητικό foreplay, αλλά έμπαιναν κατευθείαν στο ψητό. Ποτέ όμως μέχρι τώρα δεν κατάφεραν να φτιάξουν έναν δίσκο που να συνθέτει την ποπ αμεσότητα με ενδιαφέρουσες και διαφορετικές επιρροές κι από τις δύο μεριές του Ατλαντικού.

Το έκτο άλμπουμ των Καναδών indie rockers φρονώ πως θα βρει ευήκοα ώτα σε ένα κοινό που έχει γαλουχηθεί με κλασικές, ηλιόλουστες μελωδίες των 60s περασμένες από τη glam των 70s, το 80s new wave φίλτρο, την κλασική κιθαριστική ποπ, την αμερικάνικη νεοψυχεδέλεια, τη Britpop. Με βασικό τους όπλο τις μπητλικές φωνητικές αρμονίες οι New Pornos χτίζουν ένα ηχητικό τείχος χρωματισμένο με μικρές (και συνήθως εύστοχες) πινελιές. Σε πολλά κομμάτια ακούει κανείς των απόηχο των σπειροειδών αρμονίων των Flaming Lips (Marching Orders, Fantasy Fools). Το εξαίρετο Champions of Red Wine φέρνει στο νου τη διακριτική, συνθετική και φουτουριστική ποπ των Postal Service. Το δυνατό single War on the East Coast και το Dancehall Domine θυμίζουν τις εποχές που Britpop σχήματα κυριαρχούσαν στα charts, ενώ στο πάρτι δεν θα μπορούσαν να λείπουν κάποια ίχνη 80s αισθητικής (Born with a Sound, Hi Rise). Υπάρχουν και λιγότερο επιτυχημένες στιγμές. Το Wide Eyes μυρίζει Fleetwood Mac ναφθαλίνη και η φλυαρία των ELO αναβιώνει στο βαρετό, prog/παλιοροκάδικο Backstairs.

Οι Carl Newman και Daniel Bejar, βασικοί συνθέτες του δίσκου, είναι μερακλήδες και κατορθώνουν να περάσουν στη μουσική τους το συναίσθημα που ήθελαν να επιβάλλουν, μιας ώριμης, φωτεινής αισιοδοξίας. Αν περιόριζαν τις επιρροές τους σ’ αυτές που ταιριάζουν στον ήχο τους και έκαναν ένα editing κυρίως στο πλήθος των οργάνων που βαρυφορτώνουν αχρείαστα κάποιες φορές τα κομμάτια, νομίζω ότι θα ξεπερνούσαν και το θεωρούμενο ως καλύτερο  άλμπουμ της καριέρας τους, το Twin Cinema. Πάντως όσοι έχουν ανάγκη να ακούσουν έναν καλοφτιαγμένο, λαμπερό δίσκο με ευκολομνημόνευτα και ταυτόχρονα αξιοπρεπή κομμάτια, δεν θα απογοητευτούν με το Brill Bruisers.

7,5/10