Το 2015 ήταν μία κακή χρονιά για την κιθαριστική μουσική. Δεν χαίρομαι που το λέω, ούτε άλλωστε με ευχαριστεί να γκρινιάζω, αλλά δεν μπορώ να δω το ποτήρι μισογεμάτο, όταν στην πραγματικότητα είναι σχεδόν άδειο. Ευτυχώς όμως είχαμε και εξαιρέσεις. Και μία από τις ηχηρότερες είναι οι Protomartyr. Το συγκρότημα με το περίεργο, τουλάχιστον, όνομα από το Detroit είχε δώσει πολύ θετικά δείγματα στους δύο πρώτους δίσκους του. Το Agent Intellect απλώς έδειξε σε όλους ότι οι Protomartyr ήταν έτοιμοι για το επόμενο βήμα, αυτό που θα τους έβαζε και με τα δύο πόδια στην κατηγορία των πολύ καλών συγκροτημάτων. Και πολύ δικαιολογημένα.
Ένα από τα πιο μεγάλα προτερήματα του Agent Intellect είναι πως από την αρχή μέχρι το τέλος σε πείθει ότι οι Protomartyr εννοούν κάθε νότα που παίζουν, κάθε λέξη που σφυρίζει ο τραγουδιστής Joe Casey μέσα από τα δόντια του, με τον εθιστικά μονότονο τρόπο που ακούμε και στον Scott McCloud (Girls vs Boys) ή στον Mark E. Smith, κάθε οδυνηρή, σκληρή συχνά ιστορία που διηγείται. Οι Protomartyr δεν είναι κάποιοι τύποι που παίρνουν μία κιθάρα, της «φοράνε» λίγη παραμόρφωση και ποζάρουν ως οι νέοι αστέρες του εναλλακτικού rock χωρίς να έχουν στην ουσία τίποτα να επιδείξουν. Είναι αληθινοί, επίπονα αληθινοί σε αυτό το ταξίδι στην σκοτεινή πλευρά της ανθρώπινης φύσης που είναι στην ουσία τόσο οι στίχοι όσο και η μουσική τους, χωρίς όμως να γίνονται υπερβολικοί ή, ακόμα χειρότερα, γραφικοί όπως τόσοι άλλοι, αλλά ούτε και δυσβάστακτοι.
Μουσικά η όλη ηχογράφηση θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως post punk. Από την άλλη όμως, το κουαρτέτο αυτό είναι πολύ περισσότερα πράγματα από στυλιζαρισμένες μπάντες τύπου Editors (συγχωρείστε με οι οπαδοί τους, γούστα είναι αυτά!). Στην πραγματικότητα οι Protomartyr έχουν πολύ περισσότερο Detroit μέσα τους από όσο θα υπέθετε κανείς. Και όχι μόνο λόγω της σκοτεινής θεματολογίας των τραγουδιών τους, που η πόλη αυτή τόσο εύκολα μπορεί να εμπνεύσει. Παρά το ότι δεν είναι μία rock’n’roll μπάντα, κουβαλάνε όλη την κιθαριστική ενέργεια και ένταση που ρέει, λες, μέσα στις φλέβες της πόλης τους. Και η ένταση αυτή είναι που κάποιες στιγμές σου έρχονται στο μυαλό οι Wipers. Είναι το στοιχείο αυτό που αλλάζει το DNA πολλών κομματιών του δίσκου. Το Pontiac 87 όπου περιγράφεται με αριστοτεχνικό τρόπο η ασχήμια που ο Casey είδε σε μία επίσκεψη του Πάπα το 1987 στην περιοχή του, είναι ένα καλό παράδειγμα. Με άλλο ήχο θα μπορούσε να θυμίζει Cure. Όχι όμως όπως παίζεται.
Η αλήθεια όμως είναι ότι οι επιρροές στην περίπτωση των Protomartyr έχουν ως συζήτηση πολύ λιγότερη σημασία από ό,τι συμβαίνει με το μέσο μοντέρνο rock συγκρότημα. Σίγουρα ακούει κανείς σε στιγμές τους Fall, τους Wire ή ακόμη και τους Pere Ubu, αλλά η πραγματικότητα είναι ότι οι Protomartyr έχουν αποκτήσει ένα προσωπικό συνθετικό ύφος και κάτι τέτοιο μόνο αυτονόητο δεν είναι πια. Λιτοί, ουσιαστικοί, χωρίς περιττές φιοριτούρες, άμεσοι αλλά όχι απλοϊκοί, ιδιότυπα μελωδικοί όπου χρειάζεται, αλλού αφαιρετικοί, σε παρασύρουν στον κόσμο που δημιουργούν με την μουσική τους, από το πρώτο κιόλας κομμάτι, το Devil In His Youth που ξεκινά τον δίσκο με τον ορμητικό τρόπο που του αρμόζει. Εξαιρετικό όμως είναι και το πιο αργό Cowards Starve που ακολουθεί όπως και το Boyce Or Boice. Στα highlights σίγουρα περιλαμβάνονται όμως τα Dope Cloud, The Hermit και Ellen, αλλά, η αλήθεια είναι ότι όσες φορές ακούει κανείς τον δίσκο, τόσο ανακαλύπτει κομμάτια άξια αναφοράς. Λίγη ουσία όμως έχει αυτή η συζήτηση, όσο και αν φαίνεται παράδοξο, γιατί το Agent Intellect ακούγεται καλύτερα στο σύνολό του, όπως άλλωστε συμβαίνει πάντα με τους πολύ καλούς δίσκους.
8,5/10
