Μία από τις παλαιότερες ελληνικές μπάντες που ασχολήθηκαν ποτέ με το post rock - ό,τι κι αν περιγράφει πλέον αυτός ο όρος, το καταλαβαίνεις πλέον όταν το ακούσεις - κυκλοφορούν το 2015 νέο άλμπουμ με τίτλο Through Walls. Τίτλος που, κατά μία έννοια, υπονοεί διάρρηξη των μουσικών και όποιων άλλων τειχών, ή έστω την προσπάθεια διάλυσής τους, και τον επαναπροσδιορισμό της προσωπικότητας και του εαυτού. Όντως αυτό συμβαίνει στο άλμπουμ, όχι ολοκληρωτικά φυσικά.
Ο τρόπος που συνθέτουν δεν έχει διαφοροποιηθεί σημαντικά, άλλωστε η κινηματογραφικής υφής μουσική απαιτεί εγρήγορση στη σύλληψη. Η σημαντικότερη διαφορά έγκειται στην ποικιλία των εκφραστικών τρόπων, σε ένα άλμπουμ “μεγαλύτερο” και πιο πλούσιο από το προηγούμενο. Πιο χαρακτηριστικό κομμάτι για να περιγράψει τον ήχο των Afformance στο συγκεκριμένο άλμπουμ πρέπει να θεωρήσουμε το 13λεπτο Cordyceps, συμφωνώντας με την απάντηση που μας δόθηκε σε σχετική ερώτηση της συνέντευξης (και διαφωνώντας με το μισό internet που αντιτάσσει το Christmas Truce ως ισάξιο ανταγωνιστή). Drum ‘n’ bass, κιθάρες αλλού ατμοσφαιρικές, αλλού heavy και αλλού γάργαρες και κελαρυστές. Και για να ολοκληρώσουμε τις αναφορές, μέσα στην πληθώρα των χρησιμοποιούμενων ήχων και ιδεών, συναντούμε και τη βασική μελωδία του Stride από το The Place EP με διαφορετική ενορχήστρωση να οδηγεί τη σύνθεση προς το κλείσιμο. Γενικότερα αφήνονται σε σημεία να δανειστούν από τους εαυτούς τους κάποιες χρήσιμες ιδέες από το συγκεκριμένο EP (soundtrack της ομώνυμης χοροθεατρικής παράστασης) και να τις αναπτύξουν με διαφορετικό τρόπο ανάμεσα στα κομμάτια. Π.χ. η μελωδία του Covered In Scales παραλλαγμένη στηρίζει το τρίτο μέρος του Ceasing Infinity. Μιας και πιάσαμε αυτό το κομμάτι, με το “καλημέρα” του οι Afformance γνωστοποιούν πως στο δεύτερο αυτό άλμπουμ επιθυμούν να παγιώσουν τον προσωπικό τους ήχο - δύσκολο όταν αφορά μία μπάντα που εξ ορισμού χρησιμοποιεί διαφορετικούς τρόπους κάθε φορά για να καθορίσει τον ήχο κάθε κομματιού. Όμως ο παρονομαστής είναι, τελικά, κοινός - ακούστε την εναρκτήρια κιθαριστική μελωδία και δεν είναι δυνατόν να μην “ακούσετε” τους Afformance του πρώτου άλμπουμ.
Όπως πάντα, οι αναπτύξεις τους έχουν ενδιαφέρον και θεατρικότητα: στο Dancing Lessons For The Advanced In Age ξεκινούν με jazzy τρόπο πάνω σε έναν σταθερό beat, ρίχνουν τις ταχύτητες συνοδεύοντας με κλασικά έγχορδα και ανακτούν την ηχητική ισορροπία μετά τη μέση - όλα αυτά σε ένα στιβαρό σύνολο. Οι φίλοι των Closer θα πανηγύριζαν δίχως αύριο αν το συγκεκριμένο κομμάτι περιλαμβανόταν σε άλμπουμ της μπάντας. Στο Savants η Floyd-ική ενέργεια των Maserati αγκαλιάζει την ρυθμική pop των Foals και από τη συνεύρεση προκύπτει ένα feelgood οργανικό κομμάτι που θα μπορούσε να κοπεί σε single αν η μπάντα δραστηριοποιούνταν σε αγγλοσαξωνικές περιοχές. Υπάρχει χώρος και για ρομαντικές μπαλάντες, όπως το Mr Bonnet, I Think I’m Dead που κλείνει με αισθαντικό τρόπο το άλμπουμ - μία σύνθεση που, ως αίσθηση (και μόνο), μπορεί να φέρει στο νου των “παλαιότερων” postrockers το Bless This Morning Year των Helios, τουλάχιστον μέχρι το σημείο που οι εντάσεις ανεβαίνουν και τα βιολιά μαζί με τις κιθάρες και τα ντραμς τζαμάρουν ψυχεδελικά.
Οι Afformance ως τώρα κυκλοφορούν δουλειές που τιμούν το καλό όνομα που έχουν δημιουργήσει στην πιάτσα του εγχώριου instrumental rock. Δεν μπορώ να δεχτώ πως και τα δύο full-length άλμπουμ τους λειτουργούν, λόγω της χρονικής απόστασης που τα χωρίζει, ως ανασκόπηση της κατάστασής τους σε μία περίοδο αρκετών ετών, σαν να πρόκειται για συλλογές best-of, αντί να αντικατοπτρίζουν την κατάσταση της μπάντας στο χρονικό σημείο κυκλοφορίας του κάθε δίσκου. Να μου πείτε, σάμπως κι εκείνοι θέλουν να είναι έτσι; Καλό όμως θα ήταν λοιπόν να προβούν σε ένα ευχέλαιο ή να γίνουν μύστες κάποιας άλλης εγχώριας (ή ξενόφερτης, δεν θα τα χαλάσουμε εκεί, ας είναι αποτελεσματική τέλος πάντων) βασκανίας, ώστε να καταφέρουν να σταθεροποιήσουν, πέρα από τον ήδη συνεκτικό βασικό κορμό, και τους δορυφόρους τους για ένα ικανό διάστημα. Να αποκτήσουν μία μόνιμη σταθερή σύνθεση, άρα και συγκεκριμένα όπλα που από ένα σημείο και πέρα αλληλοεξοικειώνονται με τις λειτουργίες, τα χούγια και τις αρετές τους, ώστε να τα εκμεταλλευτούν με τον βέλτιστο τρόπο στις συνθέσεις τους. Τα τελευταία χρόνια φαίνεται να βρίσκουν αυτήν την ισορροπία και αυτό θα φανεί εντονότερα στο επόμενο άλμπουμ και ακόμη περισσότερο στις επερχόμενες ζωντανές εμφανίσεις τους.
8/10
